Karanlıkta Diyalog / Dialogue In The Dark

Karanlık’ta diyalog daha önce yaşamadığımız bir deneyim. Belki bir çoğumuz hiç duymadı bile bu organizasyonla ilgili birşey.

Ben ilanlarını görmüş olmama rağmen, Gayrettepe metro istasyonunda tam da önünden geçmiş olmama rağmen, ne olduğunu sorgulamamıştım bile, taki O.’nun şirketlerinde toplu bilet alıp, beni de katılmam için davet edene kadar.

İllaki böyle bir davet mi lazımdı, tabiki hayır, neden daha önce farkına varamadım, inanın bilmiyorum, ama siz geç kalmadan mutlaka gidin deneyimleyin. Haziran’a kadar açık, destek görürse daha ileriki tarihlerde de devam ediyor olacakmış.

Tamamen görme engelli insanları anlamaya, hissetmeye yönelik olarak oluşturulmuş bir konsept. Kapıda sizi karşılıyorlar, ortamın çok güvenlli olduğunu anlatıp elinize görme engellilerin taşıdığı bastonlardan veriyorlar ve sizi görme engelli rehbere teslim ediyorlar. Bizim rehberimiz Serdar’dı.

O andan itibaren elinizde bir baston karanlıkta kalıyorsunuz. Kapkaranlık. En ufak bir ışık hüzmesi yok. 8 er kişilik gruplar halinde İstanbul turu yaptırıyor Serdar bize. Bir parkta gezinip, Taksim meydanında çıkıp, tramvaya binip, simitçiden simit alıp, vapura bindiğiniz, görme engelli sinemasında görmeden sinemayı sadece dinleyerek yaşadığınız mükemmel bir deneyim.

Hepsi bir tarafa karanlıkta kalmak bir rehber eşliğinde bile olsa, tanıdığınız insanlar hemen yanınızda bile olsa inanılmaz tuhaf. Birşey görmüyorsunuz, önünüzde arkanızda sağınızda solunuzda ne var bilmiyorsunuz. Rehber şimdi biraz burada duruyoruz diyor, öylece kalakalıyorsunuz, bir sonraki komuta kadar kıpırdayamıyorsunuz bile. Bilinmezlik uç noktada. Tramvaya bindiğimizde kendinize yer bulup oturun dedi Serdar. Önce basamak çıkmak zorundasınız, sonra oraya buraya çarpmadan yer bulup oturmak durumundasınız. Ben cam kenarında bir yer buldum kendime. CAM KENARI. Neyi görüceksem sanki... 

5 dk kadar sürdü sanırım tramway turu. Oturduğum yerde elimde bastonum, hafif öne eğik şekilde oturdum. Gözlerim açık, ama hiçbirşey göremeden, sadece çevreden gelen sesleri dinleyerek ve yüzümde hafif bir tebessüm.. Hani vardır ya görme engelli insanlar hep tebessüm ederler, ben onu orda yaşadım, o an ben de onlardan oldum, sadece hafif bir tebessüm...

Nolur yanlış anlaşılmasın, görme engelli insanlara acıyalım gibi bir mesajım yok bu yazımda, asla. Saygı duyalım, gerektiğinde yardım edelim, aramıza alalım, onlarında duyguları olduğunu anlayabilelim, farklı davranmaya çalışmayalım bence yeter...

Tur bitiminde yine karanlık ortamda Serdar ile birlikte karanlık bir cafede sohbet ettik. Çay alabildiğiniz, tip bırakabildiğiniz, bar tabureleri olan bir cafe. Bize kendi yaşadığı değişik durumları anlattı, sorularımızı yanıtladı. Yolda görme engelli bir kişi gördüğümüz zaman yardıma ihtiyacı olup hemen kolundan çekiştirmeye çalışmamamız gerektiğini, onların aslında nereye gittiklerini bildiğini, gerektiğinde zaten yardım istediklerini anlattı. Bazen sırf karşılarındaki insan kırılmasın diye yardımlarını kabul ettiklerini bile yaşadığı durumlar olduğundan bahsetti. Renk, doğa olayları gibi görme duyusuyla bilebildiğimiz kavramların, onlar için kavramdan öteye geçmediğini ama onun dışında, kendi dünyalarında herşeye daha farklı anlamlar verdiklerini ve bu şekilde hayatlarını devam ettirdiklerini söyledi. Bir parkta gezerken çevreyi görmese bile, oradaki kuş cıvıltıları, çocuk sesleri, hafif bir esintinin onları ne kadar mutlu ettiğini anlattı.

Tur artık bitmişti ve ben tur bitiminde gözüm hep açık gezdiğimi farkettim, heran birşey görebilirim umuduydu sanırım. Arkadaşlarımla konuştuğumda onlar da gözleri açık gezdiklerini söylediler. Bu bile aslında farkında olmadığımız aydınlık dünyamızın önemini bize anlatmaya yetmiyor mu?

Bir bilgi daha vermek istiyorum, bu organizasyonda görme engelli insanlarımızı istihdam ettiriyorlar rehber olarak ve organizasyon ne kadar devam ederse o kadar uzun süre onlar orada çalışabilecekler.

Aydınlık bir hayat diliyorum herkese...

http://www.dialogistanbul.com/anasayfa